Maar goed, begin vorig jaar was ik het ritueel van mezelf volstoppen met junkfood, lekkere dingen en alcohol meer dan beu. Ik voelde me ellendig, niks pastte meer en het leek alsof ik met de dag zwaarder werd (waarschijnlijk nog waar ook). Ik werd niet gelukkig van mijn levensstijl, maar alleen de gedachte er iets aan te veranderen maakte me al te moe voor woorden. "Sport en een dieet? God nee, dat kan ik echt niet... Wat ik wel kan? Een fles wijn en een bus Pringles per avond soldaat maken...!"
Even los van het vermeende drankprobleem... Met een dergelijke levenswijze schiet niemand iets op. Ik ook niet. Steeds vaker begonnen mensen in mijn omgeving flauwe opmerkingen te maken, grapjes die enorm steken..."Maar Jef, je hebt toch zo'n dikke huid?" (humorniveau 0, wel pijnlijk).
Toch vrat ik (daardoor?) nog een paar maanden vrolijk door... Tot ik in juli voor m'n werk naar Manchester moest en daar later foto's van mezelf van terugzag. De laatste kiekjes die ik van mezelf had gezien waren minstens 2 jaar geleden. Ik... schrok.
Geen wonder, lijkt me.
Ik was het zat.
Van de een op de andere dag stopte ik met mezelf volstoppen en vollopen.
Maar minder en gezonder eten is niet genoeg, zo liet ik me vertellen. "Je moet gaan sporten, lekker zweten in een sportschool". Inmiddels gaf de weegschaal 135,8 kilo aan en ik ging nog liever dood dan dat ik mezelf al puffend en zwetend en kreunend liet bekijken door afgetrainde gymtypes die er lijken te wonen. Nee bedankt, laten ze maar een ander aanstaren en uitlachen. Maar wat dan?
Op de basis- en middelbare school had ik al een broertje dood aan gym, dus lichaamsbeweging was nooit mijn favoriete activiteit. Ik ben motorisch zo zwaar gestoord dat balsporten niet aan te raden waren... Ik raak ze wel, maar meestal met m'n hoofd of een ander pijnlijk lichaamsdeel. Teamsporten vielen af omdat ik mijn teamgenoten door een gebrek aan kunde en conditie zou gaan irriteren. Fietsen leek me ook niks...
Hardlopen met minstens 40 kilo overgewicht is net zoiets als eigenhandig knieschijven met een moker behandelen... En met mijn figuur was ik bang te gaan zwemmen. Voor je 't weet probeert Greenpeace je walvisvormig lijf terug naar open zee te duwen. Maar wat is nou iets wat ik wel kan...
De meeste ideale oplossingen liggen zo voor de hand dat je ze bijna over 't hoofd ziet. Lopen. Gewoon, simpelweg lopen... Als ik m'n logge lijf elke dag door de supermarkt kan duwen op zoek naar fastfood, dan moet ik ook dagelijks een paar rondjes kunnen lopen. Zo gezegd zo gedaan. Ik haalde mijn oude, oude, oude sportschoenen van de gymles te voorschijn en begon vol goede moed. "Twintig minuten moet ik toch makkelijk kunnen halen? Lets GO!"
En daar ging Billie Turf, langs de kant van de weg op een zonnige zomeravond begin juli...
05 minuten... "Hey, dit is best simpel..."
10 minuten... "... Waarom begin ik te zweten?"
15 minuten... "...Shit, dit is... best...zwaar... Pijn op borst... ben ...zo...moe"
Ik haalde de 20 minuten niet eens... Ik begon te zweten, te hyperventileren en te schudden en schokken met m'n lijf. Ik schaamde me... Maar ik ging de volgende dag gewoon weer door. Lukt 20 nog niet? Jammer... dan doen we 10" En zo liep ik een week lang 10 minuten per dag, tot ik eens probeerde of een kwartier lukte. Ook dat ging goed en zo groeide ik langzaam naar de 20. Dat werd uiteindelijk een half uur en dat half uur breidde zich uit tot wat het vandaag de dag is: een uur wandelen.
Maar viel ik af? Ow...reken maar. Ik kan een hele rij weeknummers en verloren kilo's op gaan lepelen... maar laat ik de foto's voor zichzelf laten spreken. Ik nam elke week of om de 14 dagen een foto van mezelf die ik naast de foto hierboven plakte. Een soort motivatie om 't iedere keer maar weer beter te doen. De fotoserie noemde ik Ch-ch-changes... (Waarom? Ik stotter... Vandaar).
Hieronder wat Ch-ch-changes van de laatste maanden...
Zoals het bijschrift al zegt: dit was begin oktober. In alle eerlijkheid zie ik zelf nu weinig verschil meer. Laat ik misschien van 135 naar 128 kilo gegaan zijn. Destijds was ik de koning te rijk, ik zag er super uit voor m'n gevoel. Nou ja...Mens moet wat.
Nou, dit lijkt er al meer op... begin november... in die tijd had ik ook ontdekt dat een zonnebankkuurtje, tondeuse en lenzen wonderen doen... Nu spoelen we door naar eind februari van dit jaar...
Inmiddels meer dan 35 kilo lichter... met driekwart van m'n garderobe die niet meer past (nou ja, alles past maar ik verzuip er in...) en een gemiddelde kledingmaat die van XXXL (geen tikfout) naar L is gegaan.
Kort en goed: Ik ben een meer dan tevreden mens. Ik voel mezelf niet wezenlijk anders dan met die kilo's erbij. Goed, ik beweeg me wat makkelijker en mensen lachen me niet meer uit maar voor m'n gevoel ben ik dezelfde.
En dat alles van elke dag een uurtje wandelen. Geen dieten, maagballonnen of andere crazy operations... mezelf geen moment uitgehongerd en geen Sonja Bakker-goedgekeurde eierkoek aangeraakt.
Als ik het kan, zou iedereen het toch moeten kunnen?*
*... Hmz. Zou er markt zijn voor nóg een afslankgoeroe?
Of course one can't do it alone... I have to acknowledge and thank two very important people who served as motivators and gave me a swift kick in the ass just by being who they are. Nothing is as effective as doing just that. Miss Gina Waggott of Manchester, England England... Who tolerated my nagging when my feet blistered cos I wasn't used to walking and of course Mr. Leonard Cohen. Who took this picture with me, it became a real eye opener...
Leonard Cohen and me at Richard Goodall's galery in Manchester, for the opening show of Leonard Cohen's artworks. Posing next to a stickfigure of a living legend makes anyone ask 'does this old jew make my ass look fat'?
As it turned out: No. It was just the fat in my ass.
1 opmerking:
Let me tell you that this is one of the very best blogs I've ever visited!
Congrats!
PALAVROSSAVRVS REX
Een reactie posten